آمد صـدای نـاله، صدائی کـه آشنـاست           صحرا پُر از ندای غـم انگیـز یا اخاست

غم بر دل حسین نشست و به اشک دید           این عطر غم ز علقمه پیچیده در فضاست

براسب خود نشست و صدا زد شتاب کن           امـید ایـن حـرم به غــم و درد مبتـلاست

در بـیـن راه نـالـه زد ای سـاقـی حـرم           دستت فتاده است به خاک و تنت کجاست

آمـد کـنـار عـلـقـمـه و روی خـاک دیـد           آن تشنـه را که لعل لبش چشمـۀ بـقاست

دستی گرفت بر کمر و گریه کرد ودید           دستی به تن ندارد و فرق گلش دوتاست

نـاگـه صــدای نـالـۀ زهــرا بـلـنــد شـد           می دید عرش و فرش ازایـن ناله درعزاست

آمـد به سـوی خیمه، خمیده کمر، ولـی           بشـنید ناله ای که پدر جان عمو کجـاست

رو کـرد سـوی خیـمـۀ سقـا و تشـنگان           دیدند خیمه ای که به روی زمین رهاست

یک باره شعلـه بـر دل اهــل حـرم فـتاد           اشک آمـد و ز دست «وفائی» قلـم فتاد